Gece Gündüz Eşitliğim Seviyorum Seni

   Ekinoksum olur musun? Gecem gündüzüm seninle eşit olur mu bu sonbahar yalnızlığında. Ne güzel mevsimsin sen sonbahar. Öyle güzel renklerin var ki doyamadığımız. Öyle hüzünlü öyle yaprakları dökülen öyle çırılçıplak kalıp üşümeye hazır. Sen soyunmaya hazır biz deli gibi senden korunmaya. Hem gelişinle mutlu oluyoruz hem de karmaşaya düşüyoruz. Senden sonra gelecek olan kış için. 

   Hüzün senin adın. Gözlerde nem gibi senin adın. Ama ben seni en çok Ankara'da seviyorum. Yaprakların orada daha bir sarı görünüyor gözüme. Gri bir şehirde parlıyorsun. Seni orada daha çok özlüyorum. Geçmişimsin sen benim yeniden aşık olduğum geleceğimsin hatta. Öyle hüzünlüsün ki seninle hareketli müzikler pek gitmiyor. Daha soft daha içten şarkılar sana eşlik edebilen. Ve bir kadeh kırmızı şarap sana yakışan. Hafif eserken sen, içimizi ısıtmak için.

   Yenisin benim için İstanbul'da. Geçen sene pek anlamadım şimdi tanışıyoruz seninle. Yeniden keşfediyorum seni. Ve nerede olursan ol seni seviyorum sonbahar. Hangi iklimde olduğun fark etmiyor.  Bana dokunduğun her yerde seviyorum seni. Çocukluğum gibi, gençliğim gibi...

   Bir kot ceket, bir fular, bir kaya, bir deniz, bir ufuk, bir sigara, bir yalnızlık. Tıpkı Nuri Bilge Ceylan filmlerinde olduğu gibi sessiz ve dalgın. Yorgun ve kırgın. Durgun ve ağrılı. Biraz da Cem Adrian şarkıları gibisin. Dinlerken acıtan. Ya da Albinoni'nin Adagio'su gibisin. Çok ağır ve birden yükselen. 

   Sen geldiğinde biz çok mutlu oluyoruz aslında. Oh be diyoruz gelince biraz üşüyelim. Yazın o ağırlığından uyandırıyorsun bizi. Kendimize geliyoruz sen gelince Miskinliğimiz gidiyor.. Daha çok okuyoruz, daha çok geziyoruz, daha çok konuşuyoruz, daha çok çalışıyoruz, daha çok seviyoruz...

   Hoş geldin. Ne de güzel geldin bize. Hep gel. Hep yeniden gel. Bugün ilk günün bizimle yaşayacağın. Bu evrende sen yeniden bize geldin. Öyle özlemişim ki seni... Hoş geldin... Bir çay koyayım içelim birlikte...