Sabaha karşı uyandım, perdeyi hafifçe araladım baktım güneş doğuyor tekrar kapattım hemen sıkı sıkıya. Biraz daha ışık gelmesin istedim odama, mumları yaktım biri çikolata diğeri vanilya renginde. Bu kadar aydınlık yeter dedim, dünyama kattığın ışığın yanına ve yine hiç çıkmayan aklıma sen düştün o anda. Sabahları içtiğim o özel Kral Kahvemi yaptım, yudumlarken bir parça açtım bana seni hatırlatan. Derinden ve çok ince bir keman çalınıyordu parçada, ilk kez dinlediğimi anladım o şarkıyı, nefes alırken bile ruhumun seni hatırladığını fark ettim. Güneşi tutamaz hale geldi perdeler artık gün doğmuştu yeni umutlar vadediyor, bize kollarını açıyordu. Beraber hiç güneşin doğuşunu seyretmedik seninle, aklıma kazıdım kelebekler vadisinde bunu yaşamamız gerektiğini. Nasıl anlatılır ki hayatı böylesine hiç yaşamadım, gönlüm sağanak halde özlemine teslim oldu.Özledim seni çok.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder